Jest takie jedno zdanie, które niektórzy nieświadomie realizują w swoim życiu. Brzmi ono: „Nie chcę cię tu”. Może to być zdanie wypowiedziane wewnętrznie (wyrażone czynem) najpierw przez matkę, dokonującą aborcji, do dziecka, które zabija. Nie chcę cię tu. Jakie mogą być dalsze konsekwencje tej sytuacji? Inne dziecko w rodzinie, przejmuje na siebie emocje, jakie to zdanie wywołało w dziecku usuniętym, na przykład silną złość do matki. Tylko, czy można złościć się na matkę? Można, ale nie bezkarnie, bo nasze sumienie zaraz nas za to ukaże. Więc złościmy się na matkę, jednocześnie karząc się za to. Możemy także przekierować energię złości na siebie. Wtedy mówimy do siebie: nie chcę cię tu. Jak wygląda nasze życie, kiedy tak do siebie mówimy? Jak traktujemy siebie, swoje życie, swoje ciało? Czy możliwe jest w takiej sytuacji odniesienie jakiegokolwiek sukcesu?
A skoro mówimy tak do siebie, to do kogo jeszcze mówimy w ten sam sposób? Do każdego, kto zbliży się dostatecznie blisko, do każdego, kto stanie w polu „tu”. Może to być nasz partner, nasze dziecko, inna bliska osoba.
Jakie jest wyjście z tej sytuacji? Po pierwsze odkrycie, że taki mechanizm w nas działa (odkrycie często długo skrywanej tajemnicy rodzinnej – może nastąpić podczas ustawienia własnego, czy w trakcie obserwacji ustawienia innej osoby).
Po drugie – „popatrzenie” na nienarodzone dziecko z miłością, uznanie go za pełnoprawnego członka rodziny, uznanie jego przynależności, wreszcie – uszanowanie jego losu i losu jego (naszej) matki.
Co znaczy „uszanowanie losu”? Wewnętrzna zgoda na to, co się wydarzyło („wypuszczenie-uwolnienie”
co do niego przynależy.
W kontekście takich obserwacji, nie można bagatelizować wpływu aborcji na dalsze losy wszystkich członków rodziny – także tych, którzy dopiero się narodzą.
HOLLISTIC – Katarzyna Dembowska
